Obawiam się, że porównywanie książki do bestsellera jest krzywdzące dla obu stron.

Dla historii, do której się porównuje:
Po "nowość" może sięgnąć ktoś nieznający "pierwowzoru". Jeśli nie spodoba mu się pozycja, wyciągnie błędne wnioski i nie ruszy bestselleru, choćby był naprawdę dobry.

Dla historii porównywanej:
Zaistnieć może sytuacja odwrotna do wcześniej wymienionej: Bestseller nie przypał mi do gustu, to po co czytać coś, co jest do niego podobne? Co więcej, godzi to również w autora, którego w pewnym sensie uznaje się za "plagiatora" (przynajmniej w moim odczuciu), który, nie będąc w stanie wymyślić nic ciekawego, zaczerpnął garściami z czegoś, co już się sprawdziło.

Poza tym, moim zdaniem, dobra książka obroni się sama, bez zachęcania tego typu sloganami. Fani gatunku lub zwyczajni czytelnicy mogą zafascynować się interesującą okładką, cytatem na odwrocie, samym tytułem (itp.) i sięgnąć po "następcę", zupełnie nie zwracając uwagi na krzyczący napis "Ja jestem Następcą, a właściwie Nowym Krolem, bo jestem lepszy od..."

Uważam, że jeśli chodzi o przykłady podane powyżej, to ZUO. Z tych samych powodów, jakie wymieniłyście. Ale inny wzór: sama lub między znajomymi mogę powiedzieć, że jakaś fabuła bardzo skojarzyła mi się z daną książką lub bohater wydawał mi się prawie taki sam jak ktoś inny.  Chociaż nigdy nie wypowiedziałabym zdania "To nowy ...." :)